Aleksander Osiński

Wstęp

Polski generał dywizji, generał major armii rosyjskiej, współtwórca i dowódca wojsk polskich na terenie Rosji oraz Ukrainy, jeden z wyższych dowódców wojny polsko–bolszewickiej – dowódca dywizji i armii, współorganizator i dowódca wojsk II RP (m.in. kierownik MSW, dowódca Okręgu Generalnego Kraków). Senator IV i V kadencji, szef okręgu warszawskiego Obozu Zjednoczenia Narodowego, prezes PCK od 1938 r. do 1945 r. (kierował PCK w trudnym okresie II w. Św.), wiceprzewodniczący ZHP, po powrocie do polski współorganizator pierwszego po wojnie Konkursu Chopinowskiego (1949). Wsławił się w wojnie 1920 roku jako dowódca 17 DP w bitwie nad Wkrą, zdobywając modlińskie forty i Nasielsk.

Życiorys

Urodził się w Pilicy 27 lutego 1870 jako syn Antoniego Osińskiego i Katarzyny Przesmyckiej . Kalendarium kariery zawodowej:

• 1889 r. Ukończył Oficerską Szkołę Piechoty w Petersburgu i służył jako oficer zawodowy w armii carskiej.
• 1900 – 1901 r. Jako dowódca kompanii i batalionu uczestniczył w interwencji Rosji w Chinach.
• 1904 – 1905 r. Podczas wojny rosyjsko-japońskiej  walczył na froncie mandżurskim w stopniu  podpułkownika.
• 1913 r. mianowany pułkownikiem i dowódcą pułku.
• 1914 r. Podczas I wojny światowej walczył na froncie austriackim. Był kilkakrotnie  ranny.
• 1915 r. mianowany generałem majorem i dowódcą brygady piechoty.
• od 03.1915 dowódca 131 tyraspolskiego pp a potem do 30.04.1917 dowódca124 woroneskiego pp.
• 1917 r. Od 30 kwietnia dowódca 133 DP. Po rewolucji włączył się  w formowanie Wojska Polskiego i czasowo przewodniczył Komisji Organizacyjnej przy rosyjskim Sztabie Generalnym. Organizator oddziałów polskich w Rosji, następnie na Ukrainie,
• 1918 r. Od kwietnia naczelny dowódca Wojska Polskiego na Ukrainie z nominacji Rady Regencyjnej w Warszawie. W listopadzie przyjęty do WP w stopniu generała podporucznika i mianowany dowódcą Okręgu Generalnego „Łódź”.
• VIII 1919 – VII 1920 r. Generalny Inspektor Piechoty,
• VII 1920 – I 1921 r. dowódca 17 Dywizji Piechoty, później Grupy Operacyjnej, a następnie 1 Armii i przejściowo 3 Armii;
• I 1921 – VII 1922 r. dowódca Okręgu Generalnego „Kraków”, a po przeformowaniu – Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie.
• 1 maja 1921 r. został awansowany do stopnia generała porucznika, a w następnym roku zweryfikowany w stopniu generała dywizji.
• VII 1922 – II 1924 r. szef Administracji Armii , w okresie od V do VI 1923 pełni obowiązki kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych,
• II 1924 – VI 1926 r. Inspektor Szkół Wojskowych,
• VII 1926 – X 1935 r. Inspektor Armii,
• od 4 X 1935 r. przechodzi w stan spoczynku. Po przejściu w stan spoczynku stał się działaczem politycznym.
• W 1937 szef okręgu Obozu Zjednoczenia Narodowego.
• W 1938 senator z nominacji Prezydenta Rzeczypospolitej (w wyborach nie przeszedł). Senator w latach 1935–1938; 1938–1939 (powołany przez prezydenta RP).
• W kwietniu 1937 gen. Osiński został członkiem Rady Głównej PCK a w maju tego roku został mianowany prezesem.
• Od sierpnia 1939 przebywał w USA, skąd po kampanii wrześniowej przybył do Wielkiej Brytanii, gdzie kierował PCK. Wybuch wojny zastał Go na statku podczas podróży morskiej.
• Jeden z sygnatariuszy apelu z lutego 1945 byłych polskich parlamentarzystów do członków obu izb parlamentu brytyjskiego w sprawie decyzji dotyczących Polski podjętych w trakcie konferencji w Jałcie.
• W lipcu 1947 wrócił do Polski. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł 10 lutego 1956. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (15 marca 1921)
• Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1921)
• Krzyż Niepodległości (17 marca 1932)
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, 1921)
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 11 lutego 1925, 19 marca 1931)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
• Odznaka ZHP „Wdzięczności”

• Order Świętego Stanisława (Imperium Rosyjskie)
• Order Świętej Anny (Imperium Rosyjskie)
• Order Świętego Włodzimierza (Imperium Rosyjskie)
• Order Świętego Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie)
• Krzyż Wielki Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
• Wielki Oficer Orderu Leopolda (Belgia)
• Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 1934)
• Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja, 1922)
• Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy)

Rodzina

Był mężem Marii z domu Ambrożewicz (1874-1942), mieli dwie córki, Annę (1901-1930), zamężną z Zygmuntem Bohdanowskim, mjr WP i Zofię (1904-1939), zamężną z Zbigniewem Heidrichem, ekonomistą. Obie córki zmarły bardzo młodo.  Z małżeństwa córki ze Zbigniewem pozostało mu dwóch wnuków. Jeden z nich – Andrzej Heidrich (1928-2019), był znanym artystą grafikiem, twórcą okładek do książek, znaczków pocztowych, ale przede wszystkim banknotów NBP. https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Heidrich

Związki z Pomiechówkiem

W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził grupą operacyjną w składzie 1 Armii, a następnie 3 Dywizją Piechoty przy 1 Armii, od 14.08.1920 r. był dowódcą 17 Dywizji Piechoty w składzie 5 Armii gen. Sikorskiego. Odznaczył się w walkach pod Nasielskiem, dowodził grupą północną przy 2 Armii, następnie był zastępcą dowódcy 3 Armii. Działania jego Dywizji przyczyniły się do odbicia z rąk wroga fortów modlińskich (Fort XIV Toruń i Fort XV Carski Dar), za co otrzymał krzyż Virtuti Militari. Był jednym z pierwszych, którzy otrzymali działki na Brodach Parcelach (gmina Pomiechowo). Za jego prezesury w PCK powstał charakterystyczny dla naszej gminy pomnik – figura św. Anny.