Stefan Wesołowski

Wstęp

Lekarz chirurg-urolog, profesor, naukowiec, autor wielu publikacji specjalistycznych oraz biograficznych. Podczas II wojny brał udział w konspiracji i Powstaniu Warszawskim pod pseudonimem „Chirurg”. Człowiek wielu talentów, także artystycznych, obdarzony poczuciem humoru i bardzo pozytywnym nastawieniem do życia i ludzi.

Życiorys

• Urodził się 16 sierpnia 1908 r. w Kamienicy koło Zakroczymia.
• Uczył się w gimnazjum w Płońsku oraz w gimnazjum w Dubnie na Wołyniu.
• W 1927 roku zdał maturę i został stypendystą starosty dubieńskiego, co umożliwiło mu studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego.
•  W 1933 roku uzyskał dyplom lekarza medycyny. W czasie studiów był działaczem Koła Medyków Stowarzyszenia Samopomocowego, m.in. kierował tam Sekcją Towarzyską i Artystyczną, organizując „Szopkę Medyczną”.
• W latach 1934-1935 odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Sanitarnych Rezerwy w Warszawie.
• W latach 1936-1942 był asystentem i starszym asystentem oddziału Szpitala św. Łazarza (przy ul. Książęcej 2).
• 8 grudnia 1937 poślubił Zofię Flaszyńską (1911-1993).
• 9 grudnia 1938 uzyskał stopień doktora nauk medycznych (praca doktorska pt. Znieczulenie nadoponowe w urologii; druk: „Polski Przegląd Chirurgiczny”, zeszyt XII / 1938).
• Brał udział w Kampanii Wrześniowej w stopniu podporucznika-lekarza.
• 16 marca 1941 w Warszawie urodziła się jego córka Anna Wesołowska (obecnie Wesołowska-Szegidewicz, m.in. późniejsza aktorka teatralna i filmowa), a 27 września 1943 – syn Stanisław.
• W czasie II wojny działał w konspiracji, w czasie Powstania Warszawskiego pracował w Szpitalu Wolskim.
  https://www.1944.pl/powstancze-biogramy/stefan-wesolowski,48020.html
• Od 1947 był sekretarzem Komitetu Organizacyjnego Polskiego Towarzystwa Urologicznego  a następnie od 1949 r. sekretarzem Towarzystwa. W latach 1960–1962 – jego prezesem.
• W latach 1948–1950 był adiunktem organizującej się Kliniki Urologii Wydziału Lekarskiego UW.
• Od 1950 do 1953 pełnił funkcję zastępcy ordynatora oddziału urologicznego w Szpitalu Miejskim nr 1 w Warszawie-Czystem.
• Od 1951 do 1962 był ordynatorem Oddziału Urologii Szpitala Wolskiego (utworzonego jako jeden z pierwszych w Polsce; obecnie Instytut Gruźlicy).
• W 1951 otrzymał habilitację (przewód habilitacyjny pt. Zagadnienie odprowadzania moczu), objął też funkcję Specjalisty Krajowego Ministerstwa Zdrowia w zakresie urologii (do 1974).
• W 1954 został mianowany profesorem nadzwyczajnym, objął też funkcję kierownika Kliniki Urologicznej Akademii Medycznej przy ul. Oczki 6 (do 1978).
• Był inicjatorem budowy samodzielnej Kliniki Urologicznej, powstałej w 1970 r. na terenie warszawskiego Szpitala im. Dzieciątka Jezus.
• W 1976 został mianowany profesorem zwyczajnym. W 1980 wyjechał do Libii, gdzie pracował jako profesor Wydziału Lekarskiego University of Garyounis w Benghazi. Był także urologiem szpitala w Sirte.
• W 1985 powrócił do Polski, pracował jako urolog w szpitalu w Świdrze. Od 1 stycznia 1986 do maja 1992 pracował jako urolog w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Ciechanowie. 
• Pracę w zawodzie lekarza zakończył ostatecznie w 1992.

Związki z Pomiechówkiem