Urodził się w Pomiechowie w 1868 roku. Po ukończeniu warszawskiego gimnazjum zaczął studiować medycynę, jednak podupadł na zdrowiu i po dwuletniej przerwie przeniósł się na kierunek filozoficzno-historyczny, który z powodzeniem ukończył. Po studiach pracował jako nauczyciel języka polskiego i bibliotekarz. Poświęcił się językoznawstwu, pracy naukowej przy tworzeniu „Słownika języka polskiego”. Po śmierci Jana Karłowicza tworzącego „Słownik gwar polskich”, przekazano mu wszystkie niezbędne materiały do kontynuowania pracy. W 1904 roku, jako oficer rezerwy, został powołany na wojnę na Dalekim Wschodzie i w niedługim czasie został ciężko ranny. Zmarł w szpitalu w Warszawie, został pochowany w grobie rodzinnym na Powązkach. Poniżej znajduje się tekst zaczerpnięty z wydawnictwa „Biblioteka warszawska” – pismo miesięczne, poświęcone nauce, literaturze, sztuce i sprawom społecznym ROK 1904, tom IV.
„W bitwie pod Saolincy na wzgórzach Landiausianskich pod Laojauem, śmiertelnie został raniony kulą w głowę s. p. Wacław Taczanowski, zmarły dnia 6 września r. b. w szpitalu polowym w Charbinie. Filolog, nauczyciel języka polskiego w IV gimnazjum męskiem w Warszawie, współpracownik „Słownika języka polskiego“ i „Słownika gwar polskich“, którego ukończenie miał sobie powierzone po śmierci s. p. Jana Karłowicza, cichy, sumienny pracownik, poświęcony wyłącznie sprawom swojej wiedzy, należał Taczanowski do najwybitniejszych sil naukowych młodszych. Urodzony w r. 1868 na wsi, w guberni Płockiej, z ojca Franciszka i matki Wiktoryi z Jankowskich, kształcił się w Warszawie w gimnazjum V, które ukończył w r. 1889. Zapisawszy się następnie na wydział lekarski, do roku 1902 studiował medycynę. Wątły i słabowity nie mógł jednak wytrwać w tych studyach i dla poratowania zdrowia musiał uniwersytet opuścić. Po dwuletnim wypoczynku powrócił do przerwanych nauk, ale już nie na medycynę. Rozpoczął studya historyczno-filologiczne, do których ciągnęły go wrodzone zdolności i upodobania. Wydział ten ukończył w r. 1897 ze stopniem kandydata. Poświęciwszy się językoznawstwu, rozpoczął pracę naukową wśród dobranego grona współpracowników „Słownika języka polskiego“ i w krótkim czasie zdobył sobie uznanie, jako zdolny i dobrze przygotowany lingwista. Dowodem tego uznania służyć może fakt, że po śmierci Jana Karłowicza, powierzono Taczanowskiemu materyały rękopiśmienne, pozostałe po zmarłym uczonym, a dotyczące „Słownika gwar polskich“, z tem, aby materyały te uporządkował, dopełnił na własną rękę, o ile tego zajdzie potrzeba i wydawnictwo doprowadził do końca. Okazało się, że Taczanowski był właśnie stworzony do takiej pracy. Rozmiłował się w niej, poświęcał jej całkowity swój czas poza zajęciami obowiązkowemi na stanowisku pomocnika bibliotekarza Biblioteki Uniwersyteckiej, a potem — nauczyciela języka polskiego, kładł w nią cały zasób swoich wiadomości i gorącą chęć przysłużenia się nauce. Niestety, śmierć przedwczesna nie pozwoliła mu rozpoczętego pod dobrą wróżbą dzieła ukończyć. Powołany, jako oficer rezerwy, na pole działań wojennych na Dalekim Wschodzie, padł w jednej z pierwszych utarczek pod Laojanem, pozostawiając po sobie szczery i głęboki żal wśród tych, którzy go mieli sposobność znać bliżej.”
Źródła
„Biblioteka warszawska” – pismo miesięczne, poświęcone nauce, literaturze, sztuce i sprawom społecznym ROK 1904, tom IV
https://baza-nazwisk.de/suche.html?data=53827
https://sbc.org.pl/Content/95453/1904_4.pdf
https://cmentarze.um.warszawa.pl/pomnik.aspx?pom_id=5016
